Ang huling yugto

Wooow!

6 months na pala akong nagtatrabaho sa office namen. Opisinang naging tampulan ng usapan at asaran at mga hinanakit sa buhay-opisina.

Haayyy...parang kelan lang aaa.

Ngayon, isang linggo na lang, lalayas na'ko don. Marami ring nangyari saken kahit na 6 months pa lang ako. Andon yong,

...magtatawanan lang kami sa labas ng mga ka-team ko (Emy & Nats) habang pinagkukuwentuhan ang mga anime at robots sa TV, at mga kuwentong baklaan at okrayan
...nalaman ko din sa kanya na ang taong nakahigh-waist na pantalon ay nagtatrabaho sa DPWH (department of public works and HIGHWAIST)
...na once in our lives, nagkakaroon tayo ng kakilalang dinosaur
...nadagdagan ang friends ko sa facebook kaya nadagdagan din ang mga invites ng kung anu-anong games
...nakipag-away sa boss dahil sa isang kamote
...napag-initan ng kliyente dahil sa pakikipag-away sa boss dahil sa isang kamote
...natanggalan ng facebook, ym, youtube at lahaaattt ng social networking via internet... Warning: MARTIAL LAW imposed inside the office

Haayy...sa wakas. It's over.

Masaya naman sana sa opisinang 'yon. Wala akong problema sa mga kasama ko puwera sa mangilan-ngilang higop. Kahit kami lang ng mga ka-team ko ang mag-usap buong araw, hinde ako mababagot kase masaya pa rin kahit paano. Hinde din gaanong mabigat ang work pero hinde ko na din 'yon sure kung sakali mang na-extend ako, baka sooner or later e ako din ang sumuko.
Naging civil ang pag-end ng contract ko, no hard feelings. It was a mutual decision between me and my employer. At para sa'ken, once I leave that office, I'm burying the hatchet there. Ayoko na dalhin pa 'yon, it won't do me any good.

Kung may dadalhin man ako, 'yon yung friendship na nakuha ko from the people I worked with. Ilan lang sila! Hahahahah! Ilan lang naman kase kami don...10???

Well...life goes on. People come and people go. But memories stay.

Tulad ng mga moments pag nagaasaran kami nila Emy and Nats at magtatawanan lang sa loob na parang wala kaming mga kasama. (Nakakaasar siguro 'yon kung ako 'yong outkast)

Pag inaasar namen si Yeng, na wala naman magawa kundi ngumite, tumawa, ngumite, tumawa!

Magyoyosi ako mag-isa sa labas tapos may lalapit para maki-light, tapos no'n friends na kayo at binobola ka na niya at sinesendan ng invites sa facebook. (Hahahaha! :P)

At madami pa.

Pag umaalis ako sa isang opisina, nakakalungkot. Pero nakakatuwa. Kase alam ko, kahit paano may naiiwan akong memories para sa kanila. At sa tingen ko, hinde nila ako makakalimutan.

Ako si VERY-OPINIONATED CHAI.

Signing off.

Slumbook Revisited: Subject 1- "Crush or Infatuation"

Ang sakit na ng likod ko dito sa kinauupuan ko...kanina pa'ko nakaupo sa sahig habang nagla-lap top, nagfe-facebook at nakikipag-chat. Haayyy...ouch!

Sa buong araw na nakatutok ako sa computer, wala akong nagawa kundi mag-isip ng idadagdag na gimik sa Kaynan namen at makipag-gaguhan sa mga ka-chat ko. At ngayon ko lang napagtanto, habang kino-compose ko 'tong blog na'to, all this time e puwede naman pala akong sumandal sa dingding! Haayy ischoopiid!

Nainspire ako ngayon sa linyang 'to...

"Maging tulad ka ulet ng dati, isang tanong isang sagot, hinde ka kakausapin pag hinde mo kinausap at dadaan ang araw na hinde kayo nagpapansinan...na dati namn walang kaso sayo!!!!"

Baket nga ba ganon???

Dati naman, wala lang sa'yo yong taong 'yon di'ba? Ni hinde siya nage-exist. Parang hinde mo siya ka-close, ni parang hinde kayo acquainted. Dinadaan-daanan ka lang, dinadaan-daanan mo lang din sya. Parang mas nagsstick pa sa utak mo ang utot ng katabi mo kesa sa mukha niya! Ni hinde mo nga natandaan ang pangalan niya e, at dadaan ang isang araw na hinde mo man lang napansin na nasa upuan niya pala siya...isa lang siyang nobody, nobody but you! Tseeeeehh!!!
At ganon ka rin naman para sa kanya, I'm sure. :)

Pero dumaan ang mga araw...parang himalang nagkapansinan na kayo. Nagiging close na, nagha-hi with matching sparkling eyes, may mga panakaw na sulyap at nag-kukuwentuhan with super laking ngite. Di mo namamalayan, kumekerengkeng ka na pala! Hahahaha! Di'ba? Lagi na kayong nag-uusap, nagkukulitan at naglalambutsingan. At pag kausap mo siya...kulang na lang e maging model ka ng Hapee toothpaste, dahil over sa kutitap ang mga mata mo. Haaayyy..dear, kung ganyan ka na...I'm so sure...CRUSH na 'yan.

Pero hinde ko lang alam sa mga lalake kung ganyan din ha. Kase ang mga lalake, mahirap malaman ang nararamdaman, hinde mo alam kung katulad mo, kinikilig din ba siya? Natutuwa din ba siyang nakikita ka or masaya din ba siyang kausap ka niya. O baka naman kase wala lang siyang choice or wala lang ibang gumagawa non sa kanya kaya natutuwa siya at me kaharutan siyang katulad mo. Mahirap malaman kung gusto ka din niya. Hinde kase sila katulad ng mga babae, napaka-showy at expressive...kung ano man ang ginagawa naten ngayon, yon eh dahil 'yon ang nafi-feel naten at 'yon ang totoo. Hinde lang dahil isa kang pa-sweet na hitad!

Ngayon, nafi-feel mo na 'yong hinde buo ang araw mo kung hinde ka niya kausapin. Naiinis ka at nagngitngit sa asar kapag hinde ka niya pinapansin! Kulang na lang sabunutan mo 'yong babaeng kausap niya at ipagduldulan mo sa mukha niya na naiinis ka dahil hinde ka niya kinakausap. Samantalang ang lalake, deadma, napaka-insensitive, daig pa ang pinaglihi sa balat ng kalabaw! At dahil do'n hinde mo din siya papansinin para mapansin niya na nabubuwiset ka sa kanya kaya susungitan mo siya to the fullest! Hanggang sa maloloka na lang siya kumbaket para ka na namang nakainom ng sarili mong regla sa sobrang inet ng ulo mo! Kahapon lang kumekyeme ka sa kanya, ngayon, daig mo pa ang matandang dalaga sa sobrang kasungitan.

Haaayyy...ang babae nga naman, ka-gulo!

Sala sa inet, sala sa lamig.
(Pero wala na atang hihigit sa pagiging hot or cold, yes or no ko.)

Minsan nakakaasar magkagusto sa isang tao noh???

Kahit pa sabihin mong hinde mo siya mahal at hinde pa ganon kalalim...nasasaktan ka pa rin. Masakit pag hinde ka niya pinapansin or kinakausap. Nakakainis pag bumalik kayo sa dati, 'yong parang invisible kayo sa isa't isa.

Kung puwede lang sabihin mo na lang sa kanya ang totoong nararamdaman mo di'ba, para malaman niya. Pero hinde sa lahat ng pagkakataon applicable ang pagiging totoo sa feeling mo sa isang tao, lalo kung hinde dapat. At lalo kung hinde mo kayang panindigan.

Hmmm...sabagay...CRUSH lang naman e...hehehehe...:)

Sagot ko dati sa,

What is crush?

Crush is infatuation or admiration.

o kaya minsan naman para maiba,

Crush is R_a_ _a_. (Syempre pangalan ng crush ko noon!)

(ahahahahhahaha!)

Ka-y-nan

Few months ago, I was so furiated sa mga nangyari sa'ken sa opisinang pinapasukan ko. Kung puwede lang matawag na UNYON ang isang tao, isa na'ko don! At dahil do'n, hanggang katapusan na lang ako sa opisinang 'yon. Hehehehe...magiging isa na'ko sa milyon-milyong miyembro ng KBP (Kapisanan ng mga Batugang Pilipino).

Hmmmpp...pero teka, teka, teka...

Hinde naman ako magpapaka-batugs pagkatapos kong mawalan ng trabaho noohh!!!

Magbabakasyon ako, oo...pero hinde para magpakasarap. Magtatrabaho pa rin ako actually. Andyan pa ang business namin ng Mama ko, ang franchise namin ng Hongkong Style Fried Noodles. And we are now preparing for another food biz...featuring our sisig, tapsilog and a lot more.

KAYNAN (ka-y-nan)
(Sisig, tapsi atbp.)

Hehehe...hinde tao si NAN ha, lalong hinde ko siya alter-ego. Ang KAYNAN e galing sa salitang...KAINAN...binakla ko lang ng konti yong salita para medyo maging konting social climber ang dating. Hahahaha...o di' ba?

Syempre andyan ang aming specialty, ang Sisig ng Pampanga. Yummy talaga! Sa taste-test pa lang namen, aprub na! (Gotta try it! Sarap pulutan! :P)

Tapsilog na recipe ng Mama ko. Masarap 'yan syempre, luto ni Nanay e. At kasama pa ang iba pang ulam na puwedeng may SILOG.

At iba pang mga comfort food, mga ulam na lutong-bahay, lutong-nanay.

Medyo hinde pa perpekto ang mga preparations, marami pang kulang, maraming pang kinakapa. Pero we know, later on makukuha din namen ang secret para magkaroon ng isang successful food business and eventually makapag-branch out! (wahahaha!!! hmmm..why not!)

Nae-excite na'ko. Nauna nang nagbukas ang Noodle business namen don, at so far, maganda ang result. Salamat kay Lord, at binigyan nya kami ng bago at magandang lugar. Nawalan man ako ng regular job, I know, God has given me another one, to work for our own business.

He really knows our needs and He provides. :)

Kahit pasaway ako, palaban at matigas ang ulo...love pa rin ako ni Bro. I'm thankful coz I'm blessed.

0:-)

Candy man

Nakng tinapa naman talaga o!

Baket kaya may mga taong napakabilis magpa-uto?!

At baket may mga taong kina-career ang mang-uto?!

Kelan lang nanggagalaiti ka sa galit, halos murahin mo na siya dahil sa nangyari. Kung nakakamatay lang ang "mura", nakoowwww! Deads na 'yon!

Kelan lang naiiyak ka dahil pakiramdam mo na-agrabyado ka. Kung puwede lang siguro, ipagsisigawan mo 'yon sa mukha niya tapos duduruin mo siya ng duduruin hanggang sa pumasok lahat sa kukote niya ang hinanakit mo sa ginawa niya sa'yo.

Kelan lang ayaw mo na siya makita at makausap. Nag-decide ka na nga na burahin siya sa utak mo, sa puso mo, pati sa cellphone, facebook, myspace,multiply, friendster, tagged, hi5 at sa yahoo messenger. Ayaw mo na maalala na magkakilala pala kayo.

Kelan lang ang tibay-tibay ng paninindigan mo na ayaw mo na aaah!!! Na ayaw mo na siyang maging parte ng buhay mo kase hinde ka naman niya ginagawang parte ng buhay niya. Akala ko ba na-realize mo na na unfair ang ginagawa mo sa sarili mo?

Eeeee baket ngayon...

NAGPAPA-UTO ka na naman!!!

Nagpapadala ka na naman sa mga boladas niya!

Kinikilig ka naman sa mga kalokohang pinagsasabi niya!

Nangitian ka lang, nahawakan ka lang, nadampian ka lang ng konting pansin...

OK NA ANG LAHAT?!?!?!!? Anak ng!!!

E kung 'di ka ba naman talaga UTO-UTO and 1/4 e!!!

Hinde ka ba natututo? Hinde ka ba nadadala? Hinde ka pa ba nagigising?

At hinde ka ba titigil sa kagagahan mo?

Hinde kasalanan ang magmahal ka sa isang tao...

pero lalong hinde kasalanan ang hinde ka mahalin.

Kaya huwag mong parusahan ang sarili mo sa isang bagay na hinde mo puwedeng ipaglaban kahit saang korte man tayo makarating.

There's no love in forcing.

Everything will only be as good as wishful thinking.

Wishful thinking...hanggang sa mabaliw ka na kakaisip...wala pa rin mangyayari.

Kaya kung ako sa'yo...tumigil ka na.

Huwag ka na magpapadala sa mga pa-cute ng taong 'yan.

He's just a sweet-talking sugar-coated man.


Haayyy...nakakainis talaga manood ng teleserye!!! Nakakastress! Affected!

Isn't it ironic?

Ang buhay parang pregnancy test kit.

Puwedeng positive, puwedeng negative.

Positive pag maganda ang nangyayari sa buhay mo, pag masaya, pag walang problema. Tulad ng isang magandang balita, isang magandang oportunidad at isang masayang pamilya, trabaho at social life. Very positive di'ba?

Negative kung lagi kang bad trip, puro sablay at walang kinahihinatnan ang buhay mo. Tulad ng isang masamang karanasan, panget na lifestyle, walang progress sa trabaho o away sa pamilya o sa trabaho. Nega-ever!

Pero paano kung ang nangyari sa'yo POSITIVE pero NEGATIVE???

Isn't it ironic? Don't you think?.....----Alanis Morissette

May isa akong kakilala, masaya siyang kasama, makulet, responsable at ulirang ina...pero pagdating sa marriage...nakupow, palpak! Naghiwalay sila ng husband niya at naiwan sa kanya ang anak nila. Mahabang panahon din na wala siyang naging karelasyon, naging single lady for quite a long time. Puro trabaho...and after a negative phase in her life, she started seeing the brighter side of things.

She started dating...she started loving again.

Pero hinde pa din pala 'yon ang taong matagal niya ring hinintay. Kase mukhang katulad ng mga iba, hinde ito ang para sa kanya. Now that she was ready...she thought ok na ang lahat. Later on it turned out bittersweet...and unsuccessful. So again, they split up.

BUT! It didn't end there, just like how she wanted it.

Paano kung may naiwan palang isang bagay ang taong tinalikuran niya?

Bagay na magpapabago ulet ng buhay niya.

Isang bagay na POSITIVE...pero sana naging NEGATIVE na lang.

Isang bagay na hinde niya inaasahan pero alam niyang puwedeng mangyari at hinde na puwedeng talikuran pa.

Isang bagay...na may buhay.

Haayyy laaaayyyfffff...hinde mo alam ang mangyayari sa'yo sa makalawa o sa isang linggo o buwan o taon. O kahit sa susunod na minuto lang.

Parang ang kakilala ko, kanina isang guhit lang...after a few minutes...dalawa na.

Kung ano man ang nararamdaman niya ngayon..positive man o negative, ang mahalaga...
ginawa niya kung ano ang TAMA.

Eraserheads' nostalgic effect

Sabado day, sound trip day.

Walang magawa e...walang anda(pera), kaya nasa bahay lang ako ngayon. Gustuhin ko man mag-shopping...HINDE PUWEDE!!! Dahil hinde yon applicable sa mga taong mawawalan na ng trabaho. Pero ayos lang yon, medyo ok pa naman ang mga gamit ko, hinde pa naman maximum alert for another shopping spree.

Anyway, habang nagba-blog ako ngayon, tumutugtog ang mga kanta ng Eraserheads sa background (Gusto kong matutong mag-drive, gusto kong matutong mag-drive...mag-driiiiivvveeee, mag-driiveee...drive...). Pag naririnig ko ang mga kanta nila marami akong naaalala at gustong balikan. :) Nostalgia.

Naaalala ko ang huling reunion concert nila. Nanood kami non ng ex-bf ko. First concert na pinanood namen magkasama. Nag-away muna kami bago nakapag-decide na manonood pala ng concert. Masayang masaya ako no'n, besides the fact that I was there watching a very historical event, e dahil din syempre, magkasama kami ng ex ko. Pero tapos na 'yon, tulad nga ng sabi ni Ely sa kanta nilang Huling El Bimbo, "sa panaginip na lang pala kita maisasayaw..."

Naaalala ko din ang kabataan ko. :)

Nung nauso ang Eheads, highschool ako no'n. Mga siguro kakagraduate ko lang ng Grade 6 or pa-early highschool. Usong-uso ang kanta nilang Pare ko. At dahil nasa early adolescent stage pa ako, 'yon din ang stage na sangkatutak ang mga crushes ko, manliligaw, at simula na ng mga taghiyawat sa ilong, pati na sa pisngi. :)

Nauso din no'n yong may pangalan ang mga barkadahan niyo, tulad ng Koolitz, G-mik o Paurashecah JP Shemanie (hahahahhaha! yan ang tawag namen sa grupo namen ng mga highschool friends ko). Pero may isa pa 'kong set of friends, na mga kababata ko naman sa probinsya namen, syempre medyo baduy na yan ngayon kung iisipin ko, pero ang title namen

"Pare ko." :))

Hahahaha...nakakatuwa talaga i-reminisce yon. Anim kami, 4 na lalake, 2 babae. At dahil ako yong taga-Maynila kaya lahat ng friends kong boys, saken nagka-crush! Hahaha...ganda ko di'ba! :) Tapos 'yong isang girl na kasama namen, todo selos s'ya nung una syempre. Pero naging bestfriend ko siya later on. Siya nga ang tulay sa mga nanliligaw saken, pero minsan nag-aaway kami kase yong crushes niya, nagkakagusto saken. E kasalanan ko ba 'yon? Hehehe...kaya naging Pare ko ang pangalan ng grupo e kase...

"Pare ko, meron akong problema, wag mong sabihin na naman
inlove ako sa isang kolehiyala (well, highschool lang ako no'n),
di ko maintindihan...
wag na nating idaan sa maboteng usapan,
lalo lang madargdagan ang sakit sa ulo at bilbil sa tyan
Anong sarap kami'y naging magkaibigan
napuno ako ng pag-asa...
Masakit man tanggapin kung kelan ka naging seryoso
saka ka niya gagaguhin..."

Hehehe,oooo...hinde ibig sabihin e nanggagago na'ko kahit nung bata pa'ko ha. Hinde lang naman dahil sa lyrics ng kanta kaya naging ganon ang pangalan ng barkada ko, dahil din yon sa nagkaroon noon ng movie na bida sila Claudine at Rico Yan, na Pare Ko ang title. Pareho din, 6 na magkakaibigan, 2 babae at ang iba mga lalake. Isang babae lang din ang pinag-aagawan. (Hahahahaha...so ako si Claudine! Ganda ko!) Ganon din ang nangyari sa barkada ko, maraming masalimuot na agawan, ligawan, awayan pero puno din naman ng kasiyahan. Very movieish! :)

Masaya ang naging barkada kong yon. Naliligo kami sa ulan at poso nang magkakasama. Kami-kami lang din ang naliligo sa beach tapos mag-iihaw ng kung anu-ano. Lagi kaming magkakasama, kaya lagi din akong nakukurot sa singet ng mga tito't tita ko. Tuwing uuwi naman ako ng probinsya kapag bakasyon, andon na sila, nakaabang sa waiting shed, nakasalubong at malaking malaki ang mga ngite...parang nakakita ng artista. :) Nagsusulatan din kami. Kumustahan at tanungan kung kelan ulet ako magbabakasyon. Kaya tamang-tama din ang Sembreak na kanta ng Eheads...

"Naaalala kita pag umuulan, naaalala kita pag giniginaw...(Sembreak)
Naaalala kita...Ilang bukas pa ba bago tayo ay magkita
Ako'y naiinip na, bawat oras binibilang sabik na masilayan ka..."

Matagal din ang tinagal ng mga Pare Ko, kahit hanggang lumampas na kami ng early adolescent stage, magkakaibigan pa din kami. Pero may mga kaibigan akong wala na dito, na hanggang sa alaala ko na lang makikita. Maaga silang kinuha ni Bro. Ang iba, may mga sariling buhay at pamilya na. Kapag naririnig ko ang With a Smile, naaalala ko ang mga kaibigan ko'ng wala na dito (RIP Yayi and Ryan). Wala ako nung time na nahirapan sila sa buhay nila...kaya yan ang kanta ko sa kanila...

"Lift your head, baby don't be scared
of the things that could go wrong along the way...
You'll get by...with a smile...
You can't win at everything but you can try.

In a world where everybody
Hates a happy ending story
It's a wonder love can make the world go round
And don't let it bring you down
And turn your face into a frown
You'll get along with a little prayer and a song..."

Parang naging kuwento ng pagkabata ko ang mga kanta ng Eraserheads. Ang mga kanta nila, tumatak sa pagkatao ko, sa mga karanasan ko sa pagkabata at naging bahagi ng buhay ko. Kaya siguro hinde maiiwasang gustung-gusto ko sila.

Their songs are like mirror of my life and of every single individual.

Mapatungkol sa pag-ibig at harana, sa pag-mamarijuana at pagiging high, sa pagda-drive sa hangggang kung saan, tindahan ni Aling Nena at ang El Bimbo ni Paraluman...lahat yan, covered sa Eheads songs.

Sabi nga sa kanta nilang Para sa Masa,

"Ito ay para sa mga masa
sa lahat ng nawalan ng pag-asa
sa lahat ng aming nakasama
sa lahat ng hirap at pagdurusa
naaalala nyo pa ba
binigyan namin kayo ng ligaya
ilang taon na rin ang lumipas
mga kulay ng mundo ay kumupas
marami na rin ang mga pagbabago
di maiiwasan pagkat tayo ay tao lamang"

Nawala man ang Eraserheads at nagkanya-kanya...hinde ko makakalimutan ang tuwang naibigay ng mga kanta nila sa buhay ko at sa barkada ko. :)

Sana puwedeng balikan ang mga panahong 'yon, nung bata pa kami, nung simple lang ang buhay...nung laging pinapatugtog ang kantang "Magasin".

Not this time

Kung may isang bagay akong nasabi sa sarili ko ngayong araw na'to, 'yon ay...

"Wag kang masasaktan."

Sa mga nakakakilala sa'ken, madalas nilang sabihin...

Mataray ako,

pasaway,

matigas ang ulo,

parang laging may kaaway,

very transparent,

suplada at masunget,

intimidating at nakakabuwiset...

pero nagbabago na 'yon pag nakilala na nila 'ko ng lubusan. Mabait din naman pala ako at nakakatuwa.

Simula nung bata ako, marami ding hirap at saket ng kalooban ang dinanas ko.

Marami din nang-away saken, maraming nanakit, maraming nangutya at maraming nang-iwan.

Pamilya, sa school, sa bahay, sa labas ng bahay...at sa mga kaibigan.

Siguro kung pagsasama-samahin lahat ng 'yon, makakabuo ng isang malaking factor kumbaket naging ganito ako katapang at kataray, at kumbaket din ako naging ganito ka-insecure.

Kung gaano ako ka-tough sa panlabas, ganon naman ako ka-weak and ka-iyakin.

Mabilis akong masaktan, sobrang iyakin, matampuhin, balat-sibuyas, pikon at sobra kung malungkot. Ilang beses ko na natangka magpakamatay. Kase nga tanga ako, hinde nag-iisip, mahina at walang tiwala sa sarili.

I'm not as tough as what others see in me.

I am emotionally weak.

I am a girl hiding in my shell, ayaw magpakita ng kahinaan, ayaw aminin na nasasaktan at nahihirapan.

Few months ago, I lost someone I loved so much. Pero 'yon e dahil inayawan niya ako.

Minsan tinatanong ko sa sarili ko, ano bang kulang or sobra sa'ken?

Siguro dahil sa kung sino ako, kaya niya ako iniwan.

Pero tama na 'yon, ano pa man ang rason, I've already learned to accept it. Hinde na mababago ang nangyari na, naiwan ako, nasaktan, at kelangan bumangon ulet.

But dealing with that pain made me realize things...

"Di ba puwedeng huwag na'kong masaktan? Puwede bang ako naman ang manakit?"

Nakakapagod din kase yong nasasaktan ka sa isang bagay na akala mo masarap ang feeling, kahit ipilit, kahit akala mo puwede...'yon pala, ikaw lang ang nag-iisip.

Ayoko na masaktan, ayoko na umiyak. Ayoko na ma-depress, magmukmok at magpumilit na ipagsiksikan ang isang bagay.

Ayoko na magtangka ng isa na namang katangahan.

Ba't ba pipilitin mong ipagkasya ang isang damit o sapatos na hinde naman bagay sa'yo?
Ba't mo pipiliting bilhin ang isang gamit kung hinde mo kaya?
Ba't mo pipiliting gustuhin ang isang bagay na hinde naman puwedeng maging sa'yo?
Baket mo ipipilit ang gusto mo sa isang bagay na hinde ka ginugusto?

Di'ba unfair?! Di'ba pakshet?!

Natuto na'ko.

Ayoko na'ng ginagago ang sarili ko. Ayoko na'ng masyadong binebenta ang sarili ko para matanggap, hinde na'ko magpapaka-clown lalong ayoko na'ng maging masokista.

Kaya ngayon...

Being so nice and sweet...sucks!

Hinde ako kalaban, hinde ako naghihiganti, hinde ako bitter...

gusto ko na lang siguro maging manhid.

Gaano man kakapal ang shell ko, mahina pa rin ako sa loob. Naaapektuhan. Nakakanti.

Umiiyak.

But this time, I promised myself...it won't hurt my butt!

Hindeng-hinde.

Buhay St., Life City

Nung medyo hinde na'ko masyadong bata, madalas naiisip ko,

"Ano kayang mangyayari sa buhay ko?"

Nung bata pa'ko, hinde ko naman naiisip yan. Puro lang ako laro, puro lang ako aral. Ang taas pa nga ng dream job ko no'n e, scientist. Pero dumating din sa buhay ko na dream ko maging "cashier" sa mall. (di'ba, bi-polar ata talaga ako e)

Kase parang ang saya e. Parang ang daming hinahawakang pera, tapos tingen-tingen ka lang ng presyo tapos ii-scan mo lang, tapos pipindutin yung cash register...sabay lalabas yong pera!

Ang keeeewllll di'ba!

Minsan bumabalik pa din ako sa pagkabata na walang worries, walang takot, walang iniintinding BUKAS. Parang bata pa rin na namimili lang ng laruan, pag ayaw na, papabili ulet.

Pero madalas, hinde na pwedeng ganon e. Ang buhay ko ngayon, mahirap nang gawing laro. Hinde na din pwedeng mangarap na maging "CASHIER" na lang at lalong hinde kakayaning maging "scientist". Bukod sa dahilang parehong me MATH ang dalawa, e wala yan sa mga tinake-up ko nun college.

Kanina sa taxi, narinig ko 'tong song na'to ni Pauline Wilson, 'yong Follow your Road.

There so many roads that seem to lead down to the sea,
I wonder which road will be the right one for me.
Others may fall away, dead ending left and right.
But there is this one road that journeys far out of sight.

Have you wondered where your road will lead you?
Maybe to a bright day of sunshine,
or a starry night in heaven.
Or it might be you're afraid to go, afraid to go,
But you've got to follow your road,
or you'll never know, never know.

You've got to follow your road, follow your road, follow your road.
And maybe someday your road will take you far away...

Di' ba ang buhay parang ganyan noh? Sanga-sangang daan. Hinde mo alam kung saan ka dadalhin. Hinde mo alam kung kelan ka makakarating sa pupuntahan mo or kung me pupuntahan ka pa ba talaga.

Marami na'ng mga desisyon sa buhay na kelangan gawin hinde lang para sa sarili ko, kundi para rin sa mga taong malalapit sa'ken. Parang namimili ako kung saan street ako dadaan, sa shortcut ba o sa highway o sa express way, sa baku-bako o sa aspaltong daan. Minsan pa hinde ko sigurado ang kalsada, kaya naliligaw ako.

Maraming streets na'kong napasukan, ang iba, ayoko na balikan, though meron iba, wish ko sana makita ko ulet. Meron ibang kalsada sa buhay ko, isang beses ko lang nadaanan, hinde na puwedeng daanan ulet. Manghihinayang na lang ako, na sana hinde natapos yong kalsadang 'yon. Pero kung hinde naman natapos 'yon, walang bagong eskinita o highway ang bubungad sa'ken.

Sa mga nangyayari sa buhay ko, maraming daan na magtatapos at maraming kalsadang pagpipilian kung saan ko gusto pumunta. Sabi nga sa kanta, baka takot lang ako sa daan na hinde ko pa alam kung sa'n pupunta, pero paano ko malalaman kung hinde ko susubukan.

Ang buhay ay isang map na punung-puno ng streets, avenues, alleys, highways, o kahit underpass o overpass. At sa pagpili ng kalsadang papasukan, kelangan ko pa rin mag-mini-mini-may-ni-mo. Kung puwede nga lang sana "all of the above" na lang ang piliin para madaanan ko lahat nang 'yon. Para walang pagsisisi kumbaket hinde ang street na isa ang napili ko or sana nag-shortcut na lang ako.

Saan man 'tong kalsadang 'to, alam ko'ng hinde ito ang huling kalsadang puwede kong puntahan, marami pa.

Mahaba pa ang biyahe.

Marami pang kalsada.

At marami pang multiple choices.

Malay mo, puwede pa pala akog maging cashier...ng sarili kong negosyo.

O scientist...ng sarili kong scientific kulangot.

Si Ondoy, Pepeng at si Kris

Ilang araw din akong hinde nakapag-blog huh! Kung hinde pa nainip ang isa kong friend kase nago-OT siya at wala siyang magawa, naghahanap siya ng entertainment, at isa daw ang blog ko don (ano 'ko That's Entertainment???)...e hinde ko pa maiisipan i-refresh itong blog na 'to.

This past few days, busy ang mga TV stations sa pagpapalabas ng mga charity works ng mga iba't ibang klase ng tao para sa mga nasalanta ng bagyong Ondoy at bagyong Pepeng super laki...daw ang sakop sa himpapawid.

Kaniya-kaniyang relief good operations, mga donations sa kung saan-saan at libreng viewing din ng mga artista syempre. Parang hinde lang goods ang libre, pati sine. Sabi nga ni Kris, "Di'ba mas maganda kung ang ang magbibigay ng relief goods, magaganda." Nganaman si Kris ano, kabanidosahan pa rin ang naiisip sa gitna ng pagtulong. E tama nga rin naman siya kahit paano, siguro kung si Piolo Pascual o si Gerald Anderson ang magbibigay saken ng relief goods...haaayyy...kahit ilang ulit akong pumila keri lang!

Lately din, lagi kong naririnig si Kris na bumibida sa bigayan, namimigay ng kung anu-ano, feeling Mrs. Claus! Si Jayson Gaynza papadeliveran niya daw ng dining set, pati si Brad Pete. Ganon sila ka-close kay Kris??? Ang sarap niya maging friend ano?? Kung friendship din kami ni Kris, hihinge ako sa kanya ng Pangkabuhayan Showcase na lang, mas magiging masaya pa ako. At hinding-hinde ako maririndi sa bunganga niya...promise!

Pero siya si Kris e, kahit anong kalechehan at kairi-irita ang gawin niyan sa TV, lulusot pa rin. Kahit pa obvious na obvious naman na pinangangampanya niya si Noynoy. Asan nga pala si Noynoy nitong mga huling araw? Parang walang acts of public service a...hmmmm, disappearing act ang drama. Ahhh...para hinde maakusahang political agenda ang pagtulong. Sabagay, si Erap, hinde din yan nangangampanya habang tumutulong e...mahilig lang talaga siya kumaway sa fans...haayyy!!!

Kung gaano kadami ang ulan na dinulot ni Ondoy para bumaha ang Metro Manila...

at kung gaano din kalakas ang hanging dala ni Pepeng...

...ganon din ka-powerful si Kris.

Pag sinabi niya, di pwedeng tumutol, kahit si Boy Abunda.

Pag hiniling niya, hinde pwedeng hinde ibibigay ng ABS-CBN or ng mga sponsors niya.

Pag tinanong niya, hinde pwedeng hinde magre-research si Kuya Kim.

Pag nagsalita siya, hinde na makakasinget si Ruffa for sure.

Haayy si Kris...dati lang nahulog pa siya sa stage ng GMA Supershow...

...kelan kaya ulit siya mahuhulog sa stage???

Haayyy...kung buntis lang ako, napaglihihan ko na 'to si Kris e. Paglabas ng anak ko, pula din ang buhok, naka-backless at nagsasalita na rin ng---The Buzz at tumatawa ng hahaha...bongga ka mommy, bonggaaa!

(Nakakaloka anoooo!)