Tie a yellow ribbon round the ole oak tree...

Today marked one of the most memorable funeral ceremony and procession in Philippine's history. Today, former President Corazon Aquino was laid to her final rest. Though heavy rains poured all over Manila, it didn't fail almost 500,000 people to gather and pay their last respect to whom they called "Mother of Philippine Democracy." Sobrang dami ng tao, ngayon lang ako nakakita ng funeral convoy na ganon kadami ang dumalo, hinde lang para maki-usyoso or mang-snatch ng wallet ng mga tao don or manantsing sa mga babaeng walang kamalay-malay...hinde lahat yon mga taong mananamantala, kundi mga taong nandoon para makiramay, sumaludo at magbigay pugay sa isang taong naging mahalaga sa ating bansa at sa kanilang buhay.

Yellow flooded the whole city, dahil yon ang naging kulay na simbolo ng pakikipaglaban ng Pilipinas noong pagkatapos mamatay ni Ninoy at mahalal si Cory as president. Kahit saan, me yellow ribbon, me nakasuot ng dilaw na shirts, me posters na may mukha ni Cory na may nakasulat na " CORY HINDE KA NAG-IISA!", at sa lahat ng sulok ng kalsada hinde mawawalan ng yellow pages na ginawang confetti (kawawang mga MMDA). Today is indeed, yellow day!

Wala pa akong kamalay-malay sa nangyari noon kay Ninoy, 3 years old pa lang ata ako non. Hinde ko din alam ang nangyari sa People Power 1 nung 1986, puwera lang sa mga history books and news. Pero ngayon, looking at Cory's funeral cortege and seeing how she was loved by so many people, I think I've already had a glimpse of what happened that time, nung mga panahon na gustong gustong kumawala ng mga tao. Perhaps, hinde ito kasing dami noon, kung kinikilabutan na ako sa mga nakita ko ngayon, siguro mas nakapangingilabot ang pagkakaisa ng mga tao noong panahon ni Ninoy at ng People Power 1. I never thought a woman could ever make a big difference in our history.

Hinde ko masasabing makabayan ako, hinde ko din masasabing sobrang mahal ko ang pagiging Pilipino, dahil minsan naiisip ko, sana kasing ganda ko at sexy si Charlize Theron or mga models ng Victoria Secret. Hinde ko din masasabing napaka-patriotic ko kase hinde ako masyadong nanonood nga pelikula or dulang Tagalog at mas gusto ko pa ang mga kanta ni Beyonce, Akon at Lady Gaga. At hinde ko din masasabing mahal ko ang Pilipinas ng sobra, dahil hinde ako bumoboto dahil wala naman akong tiwala sa botohan dito sa Pilipinas. So paano ko ba masasabing masarap maging Pinoy? Na isa akong tunay na Pinoy, na mahal ko ang bayan ko at ang pagiging anak nito. Is being a Filipino enough for me to say I'm proud to be a Filipino? Hanggang saan ba nasusukat ang pagiging makabayan at pagmamahal mo sa lupang tinubuan? Ang lalim no? Tama na ba yan pagiging malalim para sabihin mong sinasabuhay mo ang sinabi ni Gat. Jose Rizal, "Ang 'di magmahal sa sariling wika ay higit pa sa malansang isda." Baket ba nasabi ni Cory na,"Filipinos are worth dying for"? Sa totoo lang, hinde ko din alam ang sagot, dahil sa puso ko, hinde ko din alam na masarap palang maging Pilipino. Ang alam ko lang kase masarap mabuhay, masarap magmahal, masarap tumulong at masarap maging mabuti sa kapwa, hinde kelangan Pinoy ka, Hapon, Amerikano, German o kahit saang planeta ka man galing...ang importante, marunong kang makipagkapwa-tao, marunong kang makisama at marunong kang magpakumbaba.

Sabi nga ni Cory, "I would rather die a meaningful death than to live a meaningless life." What's important is how you lived your life, no matter what you are, Pinoy man o hinde, kung si Cory man ay Pilipino or kahit anong nationality niya pa, kung ginawa niya ang mga ginawa niya noon dahil yon ang nararapat at hinde lang dahil nasa Pilipinas siya kundi dahil isa siyang mabuting tao, mamahalin pa rin siya ng kanyang mga kababayan...at kaya niya pa rin sabihin, "Thank you God for making me a Filipino (or Chinese, Malaysian, American or Mexican)."