Puwede palang wala e...

Hoy! Hoy! HOOOOOOOYYYY!!!

Okeeiiiiii!!! Okei! Okei! I'm back!

Back from where???

Wala naman...back to normal, or puwedeng abnormal life, I'm texting again, sinasagot ko na ulit ang cellphone ko, nag-online na'ko ulit sa facebook at nakikipag-chat sa mga tao sa ym. Eventually, lalabas na'ko ulet ng bahay.

Lately I've been kinda confused. Parang hinde ko alam ang gagawin ko, I felt lost. I just felt like hiding myself from the world. I was so lonely inside. Parang there was no other way but hide and live by myself. I wanted to conceal all the things I've been thinking and keep all the pain that stoned me.

Parang having friends or talking with friends won't help.

Yes, IT WON'T HELP. I thought to myself.

Parang going out and making myself busy won't change it.

Yes, IT WON'T CHANGE. I said to myself.

No one can help me, no one can change how I feel. And ayoko ng ganong feeling. Na parang walang nakakaintindi sa'ken. Na walang nakakaalam ng nararamdaman ko.

I think people are so INSENSITIVE.

So why tell them...they don't know and wouldn't care anyway!

I HATE FORCING PEOPLE TO LIKE ME.

I HATE FORCING PEOPLE TO CARE FOR ME.

I HATE FORCING PEOPLE TO LOVE ME.

Yes...it was like 3 or 4 days...I was full of hate. Full of anguish, resentments and pride.

Para akong kontrabida sa teleserye, puno ng galit, puno ng hinanakit ang kalooban kaya kung hinde man maghiganti ang gusto, maging sarado at matigas ang loob ang kahihinatnan. I felt like my heart was stone cold, I never wanted the feeling of warmth, love and friendship...para saken, KAPLASTIKAN lang 'yon.

Missed calls, few messages received, wala ni isa do'n ang sinagot ko. Wala ako sa mood, period.

But then...tsk...nakakapagod din pala.

Nami-miss ko matuwa, tumawa ng malakas at maging masaya.

I got 2 messages yesterday...greeting me "happy birthday!"

I wanted to go back to that feeling...hate.

WALA TALAGA SILANG KUWENTA...kahit birthday ko, hinde nila alam.

Next week pa! Shet!

Haayyy...pero natuwa din ako...may nakaalala na...kahit maaga pa. Parang hinde naman magkakilala ang dalawang 'yon, pero pareho sila ng tinext...I don't know what's with the day...siguro pareho lang silang tanga.

Yon siguro 'yong nagpabalik saken sa katawang-lupa ko. Nagpagising saken sa isang malungkot at madilim na panaginip. Nakakamiss ang totoong buhay ko.

Kaya di na baleng walang nakakaintindi saken or walang nakakaalam ng pinagdadaanan ko.

Di na baleng walang makikinig. Di na baleng walang may pakialam.

Ang alam lang nila masaya ako. Yon naman ang importante. Yon ang mas makakabuti.

Sa ilang araw na hiniwalay ko ang sarili ko sa mundo, may mga bagay din akong napagtanto.

Puwede palang walang facebook, ym at cellphone e.

Puwede din palang parang wala kang kaibigan at matatakbuhan.

Puwede palang parang mag-isa lang ako sa buhay.

PERO MAHIRAP...

AT MAS MALUNGKOT.

PERO ATLEAST 'YON...

...PUWEDE.

Bitterly

What if...

after so many months of anger, misery, hatred, fear and forget-him-please,

that dreadful day comes and lets you face the person who made an inexplicable pain in your life...

what will happen?

Simple lang.

Mag-iinuman na parang matagal nang magkaibigan.

Magkukuwentuhan na parang magka-tropa.

Magsasabihan ng sikreto na parang walang tinatago sa isa't isa.

Hinde maiiwasang may masasabing hinanakit.

At ayan na naman ako sa wishful thinkings ko na...

heto, dalawang magkaibang tao na kami ngayon,

magkahiwalay, magkaiba na ng mundo...

eventually, hinde ba puwedeng magsimula ulet?

Anak ng! BATUKAN mo nga ako! Please!

Katangahan na naman e!

Sabi nga niya, "Tingen mo magiging ok pa tayo? Hinde na siguro."

Hinde ko alam kung baket.

Pero siguro ganon talaga ako ka-unlikeable. Ganon siguro ako kasama.

At ganon siguro ako kapanget maging ka-relasyon.

Never imagine someone could possibly despise being with me again.

Baket ako? Parang hinde nasaktan? Parang hinde nag-hate?

Pero heto't parang tiklop-tuhod paring umaasa na sana maging kami pa rin.

TANGA nga ba ako talaga? O masukista.

Pero siguro nga tama siya, nagkita lang kami, nag-inuman, nagkuwentuhan.

Hanggang do'n na lang.

Kase wala nang puwedeng ibalik, wala nang puwedeng i-save, wala nang puwedeng mabago.

Minsan kelangan naten tanggapin, may mga bagay na hinde na talaga para sa'ten. No matter how you keep them, if they don't wanna stay, they never will.

Hinde enough ang mag-wish ka na magiging maayos pa rin ang mga bagay-bagay sa inyo, dahil hinde na 'yon ang wish niya, may wish man siya, hinde ka na kasama.

There's no more hope in love that's already dead.

After that night...it's still the same.

He's happy with his life.

And at the end of it all, we're still moving on...our separate ways.

Another exam, failed.

Minsan sa buhay...bago ka gumawa ng isang bagay, kelangan mo mamili ng tama, bago mag-decide.

Mini-mini-may-nimo...

Pera o Bayong?

Sa pula o sa puti?

No. 1, 2, 3 o 4?

Letter a, b, c, d o none of the above?

Maraming choices, pero hinde lahat maibibigay sa'yo ang gusto mo. Hinde lahat, andon ang hinahanap mo. Hinde lahat, tama ang sagot. At hinde lahat, nararapat para sa'yo.

Isa o dalawa lang ang puwedeng tama...

at iba, mali.

Ang buhay, isang mahabang quiz.

Ang love, isang matinding practical exam.

Ang happiness, isang achievement test.

Lahat dadaanan ang pagpili ng tamang sagot o ng tamang gagawin bago mo maipasa ang buhay, ang pag-ibig, ang kaligayahan.

Ilang beses na'kong nag-take ng exams.

Madalas pasado.

Minsan pasang-awa.

At minsan, bagsak.

Eeeeeeeeeee...

Tanginang yaaann!!!

Ngayon...bagsak na naman!

Tsk...letter a. kase sinagot ko e!

Dami namang pagpipilian, hanggang letter z. pa ang multiple choices di'ba...

Hula-hula, kaswal-kaswal, laro-laro sa pagsagot ng exam...

'yan ang napala...BOKYA!!!

Haaayy...di bale may retake naman ng mga tests e, puwede pang baguhin ang sagot.

Baka next time...perfect na.

Chai versus Ipis II (Stalker's end)

"Isa lang ang dapat matira sa'teng dalawa...at ako 'yon!!! "

'Yan ang mala-action-thriller movie line ko nung isang gabi.

Punyetang ipis 'yon, hinde ako pinatahimik!

Matutulog na sana ako. Isang bagay na inaasam ko pagkagaling ko ng tindahan namen, ang makapagpahinga na at matulog ng mahimbing. Nang biglang may nakita na naman akong napaka-healthy na ipis sa dingding ng kuwarto. Nasa taas siya ng painting na katapat ng kama ko, mga dalawang dipa pa ang layo. Nasa taas siya, mabagal maglakad at mukhang hinde naman lilipad. Tinititigan ko siya, nakikiramdam ako kung lilipad ba ang mortal enemy # 1 ko sa puwesto ko or anywhere na malapit saken.

"Hmmmm...mukhang mataba siya at harmless...hinde 'yan lilipad saken."

Wala siguro siyang diaphanous wings kaya hinde ito ang mga tipo ng ipis na nakakalipad. Kaya nag-decide na'kong magkumot at matulog. Medyo tinitingnan-tingnan ko pa siya kung andon pa rin sya sa wall...nakikita ko siya habang pababa at parang nag-iisip kung saan susunod na pupunta.

Dumaan siya sa painting ko na nakasabit at

Tadaaaa!!! Nagblend ang hayop sa brown-black background na part ng painting!

Camouflage ano!!!

"Nakikita pa rin kita! Sa kintab ng exoskeletal covering mo...halata ko na ikaw pa rin yan ipis ka!"

Siguro nahalata niya na hinde umuubra ang mala-Terminator na pagka-camouflage niya, kaya naglakad na ulet siya pababa. Siyempre ako naman si tapang-tapangan, nagpanic na naman!

"Shet! Yan na naman siya!"

Napaupo na naman ako mula sa pagkakahiga...waiting for its next move. Para akong predator na naghihintay ng susunod na atake ng kalaban. Haayyy...pero walang hiya...alas-dos naaaaa!!! Ang tagal bumaba ng ipis na'to, parang nanood muna ng sine pagkatapos nag-Starbucks at tumambay saka naglakad pauwi.

Antok na antok na akooooo!!! Pota!

"Cg, papabayaan lang kita d'yan. Magiging mabait ako sa'yo, hinde kita papatayin ngayon. Huwaaaggg! Na huwag mo lang akong lalapitan! I swear!!! Magiging ping pong ball ka at maliligo ka sa sariling mo'ng stored fats sa katawan." Yan ang mind-to-mind na sinabi ko sa ipis.

Sa wakas, I don't know what happened, pero bigla siyang nawala sa paningin ko. Siguro natakot. Siguro may power na'kong makipag-usap sa roaches, nade-develop na ang aking human-animal communication skills.

Panatag na ang loob ko na nawala na ang pesteng 'yon sa kuwarto. Haayyy...saraaap matulog, lalo pa malamig ang kuwarto. Mag-uumpisa na sana akong magplunge sa'king unang dream, nang napatingen ako sa side cabinet na katabi ng kama ko...

"Huwatdaaaaa!!!"

"Mammmaaaaaa!!! Huhuhuhuhu!!! I-i-iiii-iiiiippppiiiiisssssss sa tabi kooohhhooo...alisin mo Maaaaaaa!!! Pliissss!" ( in a pasigaw-paiyak-takot-mahinang voice)

Gusto ko nang magwala, pero para akong batang nagsusumbong sa nanay ko. Di ako kumikibo sa pagkakahiga ko, kase baka ma-disturb...hinde si Mama...

kundi ang bwakanang ipis na 'yon!!!

Baka biglang tumalon saken!!! Waaaaaaa! Tangina talaga! Inis na inis ang Mama ko kase nagising siya sa commotion na nangyayari sa'ken (e ako lang naman at ipis 'yon! :D)...

ang importante...alisin mo yan Maaaaaa!!!

Nang nakakuha ako ng reinforcement mula sa nanay ko, saka pa lang ako nakabawi. Nawala ang ipis, nagtago! Bumangon na'ko at naghanap ng kaisa-isang weapon against that FUCCKING IPIS!

TSINELAS!

"Yari ka sa'ken. Walang hiya ka! Akala ko nagkaintindihan na tayo...'yon pala hinde ka pa natuwa na tinakot mo 'ko sa malayo...LUMAPIT ka pa talaga! Hinayupak ka! Stalkeeerrr!!!"

Hayop na ipis, parang may isip! Parang alam na alam niya na takot na takot ako sa kanya kaya nage-enjoy pa siyang takutin ako...tumabi pa talaga sa'ken!

Nang makita ko siyang naglalakad malapit na naman sa'ken, hinde ko siya tinigilan, kahit nakakatakas siya sa'ken, hinihintay ko siyang lumabas. Hinde ako titigil hangga't hinde ko nakikitang flat ang katawan niya. Hanggang sa, kinulang siguro ang cerci niya sa katawan kaya hinde niya na-perceive agad ang papalapit na air movement dala ng tsinelas ko, kaya...

PAK!!!

(Mama: Chai!!! Ano ba yan!!! Nagkakaganyan ka sa ipis! May natutulog na eehhh...")

"Uhhmmmm! Hayop ka! Pinahirapan mo'ko! Haaaaaahhhhh!!! Namatay din!"

Pinagpag-pagpag ko siya palabas ng kuwarto, hanggang sa tuluyan na siyang mawala sa paningin ko. Sabay spray ng Lysol sa lahat ng traces na dinaan ng flat na niyang katawan. Ewwww!!!

Pasado alas-tres na nang manalo ako against that household nuisance.

The end.

Still under medication

I've been sick for 3 days.

After a painful Urinary Tract Infection last week...cough, colds and fever naman ang dumapo sa'ken. I was totally bedridden within those days.

Pero 'wag ka! Ni isang pirasong gamot...wala akong ininom! As in!

Nagsawa na lang siguro ang sakit sa katigasan ng kukote ko dahil wala siyang nakukuhang gamot galing sa'ken kaya nilayasan na lang ako.

Pero may iniwan pa rin siyang...sniff...ubbooo...sniff...uboooo..haaayyy!

Nung bata pa tayo, pag nagkakasakit, parang napakabigat na ng dinadala naten no??! Ako pag nagkakasakit ako no'n, ampanget-panget ko talaga!!!

Di ako nagtu-toothbrush, di ako naghihilamos (buti na lang pag mataas ang lagnat, pinupunasan ako ng mama o ng yaya ko--naakananng!! yaya!!-- ng malamig na tubig na may alcohol, do'n lang napupunasan ang katawan ko), di ako nagsusuklay at lalong hinde ako tumitingin sa salamin, kase natatakot ako sa itsura ko. Para akong anak ng mangkukulam.

Tapos papangangahin ako at isusubo ang thermometer, na galing sa kilikili ko few hours ago, para malaman kung mataas pa ang lagnat.

Papainumin pa'ko ng mga lasang gamot na gamot! Sobrang alam na alam mo na gamot ang iniinom mo kase lasa at amoy gamot talaga! Di tulad ngayon, flavored na sila, hinde nakakatakot inumin at hinde mo na kailangan maluha-luha habang nilulunok ang cough syrup o Tempra.

Di pwede ang malamig na tubig o Zesto (namaaann!!! maligamgam na Zesto! whatdaaa!), o kahit anong matamis o maalat (ibig sabihin walang lasa!). Ang parusang pagkaing lugaw, noodles na chicken flavor, sopas na matabang at kweyker owts na walang asukal lang ang puwede!

Di pwede ang mga Chikadees at Cheezums, at iba pang junk foods na may FREE sa loob at lalong di puwede maglaro ng 1 by 1, 2 by 2, at 10, 20, 30, 40 at kung anu-ano pang laro namen ng mga friends ko outside! (shucks!)

Haaayy...nung bata pa tayo, sobrang lungkot magkasakit di'ba! Para kasing ang dami mong hinde nagagawa...kung puwede lang wag ka na dapuan ng mga sakit na 'yan!

Lalo na ng BEKE!

Hanggang ngayon hinde ko alam ang tawag sa inilalagay sa beke na kulay violet sa gilid ng tenga ko no'n. Me kasama pa 'yong suka! Naknang paksiw talaga!

Ampanget ko na, ang asim ko pa!!!

Naalala ko pa nga no'n, nagbirthday ako may beke ako. Ang saklaaaaap men! Pero nag-treat pa'ko no'n sa day care center na pinag-aaralan ko...so generous of me di'ba! Hinde ko alam baket ganon ako kadesperado mag-birthday party! Siguro, since kinder pa lang ako, first birthday party ko yata 'yon sa school kaya excited kahit parang kampanerang kuba ako na napunta sa mukha ang bukol o baka DEADMA lang talaga ako sa beke ko. Hinde ko na matandaan ang pakiramdam ko no'n, pero pag tuwing nakikita ko ang picture ko nung araw na 'yon!!!!

Nakupoooo talaga!!!

Nakadilaw akong blouse na maluwag, mga tipong blouse nila Caselyn Francisco at Lotlot sa That's kase me padding pa at naka-tuck in sa palda kong maong, tapos ang buhok ko eh naka-side ponytail at may ribbon pero hinde ko mawari kumbaket para akong sinabunutan ng mga kaklase ko sa sobrang gulo ng buhok ko, haggard na haggard ang face ko, halatang may nararamdaman...at maaayyyyyyy...MALAKI AKONG BUKOL SA PISNGI!

Hahahahhahahhaha!!! Tangina! Kung di ko kilala na ako 'yon, maaawa at matatawa talaga ako sa batang 'yon!

AMPANGET EEEEEEE!!!

Hahahahahahaaaaaaaa!!!! :P

Haaayyy...but those were the days! Maraming sakit na'kong pinagdaanan. Mapa-sakit ng kuko, ng ngipen, ng ulo, ng tiyan, ng puson o mga sakit na mas masakit pa sa akala ko'ng pinakamasaklap na beke...naramdaman ko na siguro.

Pero may mga karamdaman din tulad ng sakit sa puso or emotions, spiritual, financial and social. Sickness from sorrows, doubts, failures, disputes, anger, fear and pride. Mga sakit na walang ano mang gamot o pangpahid ang puwedeng basta lang lumunas. Mga sakit na walang ibang doktor na magpapagaling kundi Siya.

Kung iisipin ko, pareho lang din pala ako noon at ngayon kapag nagkakasakit ako.

Noon, takot ako uminom ng gamot...ngayon, matigas pa din ang ulo ko sa pag-inom ng gamot.

Noon, takot ako magpacheck-up sa doktor...ngayon, matigas pa din ang ulo ko sa pagpapacheck-up.

Noon, di ko puwede kainin at gawin ang mga gusto ko pag may sakit...ngayon, bawal din ang mga gusto ko tulad ng alak, yosi at marami pang iba!

Pero ang kaibahan lang,

Noon, simple lang ang mga sakit ko...

Ngayon, komplikado na. Iba't ibang sakit, sakit na may gamot, at sakit na hinde lang gamot ang solusyon.

Hangga't nabubuhay tayo, hinde mawawalan ng mga "sakit" at "pasakit". Ang kelangan lang eh mamili ng tamang gamot...at ng tamang doktor na magpapawi ng sakit na 'yon.

Sabi nga nila,

Sakit ng brabalibintawan-doktor ang kailangan
Sakit ng kalooban- Si Bro lang ang dapat takbuhan

Isa lang ang hinde ko na ginagawa ngayon na ginagawa ko nung bata ako pag nagkakasakit...

...ang mamoroblema sa excuse letter! Nakaka-stress kaya 'yon!

First jobless day

Yaaaawwwwwnnnnn!!!! Haaayyy...

Alas-onse na, kakagising ko lang. Parang Sabado, tinanghali na'ko sa kama...parang araw na walang pasok. Pero Lunes nga pala...at oo, wala na'kong pasok.

Unang araw ng pagiging palams, taumbahay at taong-tindahan ko.

At ngayong araw na'to...NANINIBAGO ako.

Parang ngayon lang nag-sink in na hinde na pala ako magiging katulad ng naging ako, 6 months ago.

Yong papasok ng 10 am. Magkakape sa may 7-11 ng Nescafe cold coffee habang nagyoyosi. Pag walang pera, magtitiyaga sa kapeng mainet sa opisina. Uupo sa maliit kong cubicle, magfe-Facebook muna bago umpisahan ang mga dapat tapusin. Pero kasabay pa rin no'n ang pagfe-Facebook at YM ko, isa yata akong multi-tasking employee. Sa ilang oras ko ring nakaupo sa loob, naka-ipod lang ako, full ang volume at sinasabayan ang mga songs nila Shakira at Michelle Branch at umiindak naman sa mga dance hits na nagpapagising ng diwa ko pag sobrang antok na antok na'ko.

Hinde na din pala ako makakapag-kulitan, asaran at harutan sa mga kaopisina ko, magtatawa ng malakas sa labas habang nakaupo sa 7-11 steps at nagmemeryenda o nagchichismisan. Makakapag-yosi kasama ang mga guy friends ko from upstairs. Makakapag-small talk with the guards and other tenants ng building. At hinde ko na makikita ang mga cute na asong wino-walk ng mga yaya o owner nila sa paligid ng Salcedo araw-araw.

Maraming bagay na hinde ko na pala magagawa...ngayon.

Simula ngayon.

Nakakalungkot din pala.

Nakakamiss.

Nakakapanibago.

How about a career leap!?

Idle time, checking anything on Facebook then suddenly bumped into this page and became a fan of Slim liquors.

It's a new line of alcohol drinks pero mukhang hinde pa ito available here. It has lesser alcohol and calories daw than the usual liquors mixed in cocktails or taken as it is. It has more natural flavors and variants like, Slim Gin, Vodka, Whiskey, Rhum and Tequila!

Hmmm...kung dito sa'ten para itong The Bar! Me flavors din and variants of Vodka and Gin.

Natuwa ako sa website nila kase me mga tips for mixing drinks. They have their Bartending 101, Mix-it! page kung saan may tips for drink formulas, party snack recipes and the basic know-hows

I luuurrvve it!

Siguro nga talagang mahilig akong uminom...at isa sa mga gusto kong mangyari sa buhay ko ay matutong magtimpla ng alak! And this website is a winner! Puwede siya for both starters and pros.

I also loved their marketing visuals...artsy fancy. Slims on paintings.

Super-impose kung super-impose! :)

Haayyy...one day, now that I'm one of those jobless people in the world...I have all the time para matutong mag-mix ng drinks for parties at inuman with friends...lalo na malapit na ang birthday ko. :)

One drink I'm going to master first is my favorite:

Mojito!

Ingredients

• 2 oz Slim Rum
• 4 oz Lemon-Lime Soda
• 10 Mint Leaves, 3 Lime Wedges

Pilsner Glass, Jigger, Shaker, Muddler, Tall Straw

Technique:

1. Drop Mint Leaves and two Lime Wedges into the empty shaker.
2. Pour Slim Rum into the shaker.
3. Muddle the Mint and Lime with Slim.
4. Fill the shaker 2/3 full with ice.
5. Shake vigorously for 10 seconds.
6. Without straining the liquid, pour the contents of the shaker into the Pilsner Glass.
7. Top off your Slim Mojito with Lemon-Lime Soda.
8. Stir with a straw and garnish with the remaining Lime Wedge.

Tadaaahh!!! Mojito in the house!

Bartending/ Mixing drinks---next big step!

Tanglaw Project

Malapit na nga ang eleksyon ano???

Andami-dami na kasing lumalabas sa TV na mga advertisements ng mga aspiring leaders ng bayan.

Anjan 'yong ad tungkol sa akala mo trapo yon pala ka-tropa mo na si Manny Villar,

ang bagong umagang darating kasama si Chiz Escudero,

ang galing at talinong ipapamalas ni Gilbert Teodoro,

ang lingkod-bayan ng walang kasawaan sa pagtakbo bilang presidente na si Loren Legarda ,

ang walang patumanggang paghahakot ng simpatiya ng mga squatter ni Joseph Estrada

at ang latest...ang magarbong production, artist-packed, at last song syndrome ko, ang "Hinde Ka Nag-iisa" ad ni Noynoy Aquino.

Iba-iba talaga ang paraan ng pangangampanya...isa do'n ang paggawa ng maganda at catchy na jingle o kanta. At 'yon ang ginawa nila para sa pangangampanya ni Noynoy.

Maganda ang song... patriotic and aspirational. Si Regine Velasquez pa ang kumanta at si Ogie Alcasid ang nag-compose, what do you expect?! The songbird singing the campaign made it more powerful and heart-felt. Nung una, hinde ko siya masyadong napapansin, pero dahil paulit-ulit siyang pinapakita sa TV at paulit-ulit din siyang pinapakinggan ng ka-office mate ko'ng solid Regine fan, naging last song syndrome ko na rin 'to.

Now I had the liberty to download the video and post it here...para ma-share naman ang kinalalast song syndromean ko. Enjoy! :)

“HINDI KA NAG IISA”
Composed by: Ogie Alcasid
Sung by: Regine Velasquez

Sasamahan ka namin
Kahit paligid ay madilim
Iilawan ang daan tungo sa magandang kinabukasan.
Ika’y mamuno,kami ay susunod
pagkakaisa’y ating itaguyod
ang Pilipinas ay naghihintay
handa kaming kumilos,handang umalalay.

Hindi ka nag-iisa
sa paggising ng bayan
kami ay kasama,hindi ka mag-iisa.
Isasapuso ang dangal ng ating bayan
Sa tulong at biyaya ng maykapal

Magkakapit bisig,tayo…
ituloy natin laban ni Ninoy at Cory,
Nang bawa’t mamamayan
pagmamahal natin sa bayan
‘wag na nating itago, ‘di tayo susuko

Hindi ka nag-iisa
Sa paggising ng bayan
kami ay kasama,hindi ka mag-iisa
isasa puso ang dangal ng ating bayan

Sa tulong at biyaya ng maykapal
Magkakapit bisig,tayo…
Sama-sama bawat Filipino
Mula noon,ngayon at kailan pa man
hindi ka nag iisa...

Tik-tak-tik-tak...the end.

It's been a while! Tagal na ng last blog ko a. Busy-busyhan kase ako, sa pagtatapos ng trabaho ko at pag-aasikaso ng aming kumikitang kabuhayan.

Speaking of pagtatapos...

ngayon ang huling (as in totoo na'to) araw ko sa office.

Tinapos ko na rin ang mga kelangan tapusin. Para naman clear ang records, parang ga-graduate, kelangan kumpleto ang signature sa clearance. 

Hinde naman ako masyadong sad, hinde naman kase ako ganon katagal dito sa opisinang 'to, 6 months lang, and I think that's not enough to make a strong foundation for friendship. Though I had one with few of my officemates. Hinde naman katulad sa huling company na pinasukan ko na almost 5 years...medyo mahirap talaga mag-let go. Dahil halos lahat naging kaut-utang dila ko na! Dito kase kami lang ng mga ka-team ko ang magkakasama lagi, nagchichikahan at naghihingahan ng saloobin kaya sila lang ang naging "kapanatag friends" ko dito.

Well...ganon pa man, malungkot pa rin ang mag-good bye to everyone. 

True to the line,

"Saying goodbye is never an easy thing."

Naging masaya din naman kase ang mga araw na ipinasok ko dito. Pero some things never really last. May mga bagay na hinde aayon sa gusto mo. Dahil may mga bagay na mas gusto kang mangyari at mas nararapat para sa'yo. 

Tumatakbo ang bawat segundo, minuto at oras...

hanggang dito na lang...

ang pakikipag-away araw-araw sa mga spreads na may mala-duwende at higanteng produkto...

ang pakikipaglaban sa mga nagsusumigaw na call-outs, heads at offers...

ang pakikihalubilo sa mga iba't-ibang images sa internet at stock photos...

at pakikipag-diskusyon sa mga pagination at leader list ng bawat campaign.

Hanggang dito na lang ang mala-adventure, suspense, action, horror at drama anthology na kuwento ng isang artist for direct-selling brochure.

tik-tak-tik-tak...

3 oras...bago ang 

...Wakas.