Happiness is a choice

May kuwento ako...

There's a girl whoooooo's slightly!!! in love with his friend.

Yeah, they're FRIENDS. They have no relationship except for, FRIENDS.

They've been hanging around, drinking together before or till wee hours. They talk, they chat when they can. Sometimes they compliment each other, but most of the times, they fight. Para silang aso't pusa, laging may tampuhan, pero mamaya ok na ulet. Masaya silang magkasama. I suppose, they enjoy each others company.

Yes, they're FRIENDS, well, at least for the guy.

Kase 'yong girl, hinde lang FRIEND ang turing kay guy, she likes him...

Kung sana madali lang ang sitwasyon...kaso hinde na e.

The guy...is already taken. YEAH! He's, haaayyy...taken.

Kaya hinde puwedeng bigyan ni girl ng kulay ang lahat ng ginagawa nilang dalawa kase nga everything is just a friendly gesture. Because if she will, she'll end up hurting.

BUT! Unfortunately, she did...yes, she fell...she fell in to the pit of uncertainty.

And that's when pain and happiness felt GOOD together.

Pero lahat ng 'yon, si girl lang ang nakakaramdam, siya lang ang may pasan.

Kasalanan niya ba? Kasalanan ba ng guy? Naging masama ba ang lalakeng 'yon? At naging masama din ba ang babaeng 'yon?

Naging masama ba ang mag-fall siya sa isang kaibigan? Sa kaibigang hinde niya dapat minahal?

Isang araw, nagpatulong ang guy kay girl maghanap ng gift para sa kanyang special someone for Christmas.

She felt her heart stopped, that moment numbed her. But she snapped back in time.

"Baket ako pa!?"

Ang daming usapan, andaming tanong, andaming discussions. In the end of it all...wala siyang nagawa, nakalimutan niya, magkaibigan nga pala sila at kailangan siya ng kaibigan niya, kaya sasama siya.

"Sasama ka. You're his friend diba?! So go! Smile!"

Sabi nila, puwede naman siyang tumanggi e, puwede naman sabihing ayaw niya. Pero baket siya om-oo. Baket andon pa rin sya, kasama niyang tumingen ng regalo.

"Kase gusto ko siyang makasama."

Lumipas ang gabi, magkasama sila, masaya, nagkukuwentuhan, nagtatawanan.

Sa gitna ng usapan, nasabi ng girl na nalulungkot siya.

Then the guy told her, "Bibigyan kita ng kausap."

"Huh?",the girl asked.

"Para maging masaya ka na rin,

...may ipapakilala ako sa'yo,"

The clamorous night felt silent, parang nabinge ang babae sa narinig niya. The warm words sounded so cold, they were like frozen daggers cutting her heart in to pieces. Speechless, anxious, she just lit her cigarette and breathe...she doesn't even know where to pull it from. But she breathe.

"Gusto mo akong sumaya?"

"Alam mo ba na ito, ngayon, magkasama tayo, masaya na ako.

Masaya na 'ko kahit ganito lang."

The guy felt sorry, but it was already spoken. The girl was hurt, but she still smiled at him.

"Ok lang."

Then the night ended with them exchanging goodbyes.

Maybe the guy's right, the girl has the right to have her own happiness, happiness na hinde naka-depende kung kelan lang sila puwedeng magkita at magkasama, happiness na may kasiguraduhan.

But HAPPINESS IS A CHOICE.

Maybe she chose that way kase she's happy. Kahit pa happiness 'yon na may limit, may expiration date, happiness na walang branding, happiness na hinde niya matatawag na buo. Kahit pa ito ay Happiness na MALI. Ang mahalaga, masaya siya.

Maybe a day will come, she'll no longer be satisfied with that kind of happiness, she'll choose right from wrong. She'll be happy...in the most righteous way.

----------------(' * ')-----------------

O di' ba! Ganda ng kuwento ko noh! Pang pocket book! Hahaha!

Pero nakakaiyak di'ba. :s

Disclaimer: KATHANG -ISIP lang ang istoryang 'yan. Ok! :)

Best days

Have you ever felt happiness kahit na simple lang na dinner, inuman at kuwentuhan?

Ako, oo.

Last Wednesday, I had dinner, drink and KTV with some of my friends from Bluebottle. Ang saya, parang no'n lang ulet kami nagkita-kita at nagsama-sama, walang pinagbago. Mga tawanan, asaran, halakhakan. Those were just like our best days in Bluebottle. Care-free souls.

Sayang lang kase hinde kami kumpleto, wala pa do'n 'yong iba, paano pa kaya kung kumpleto kami, malamang kulang ang isang gabi para pagkasyahin sa lahat ng kuwentuhan at tawanan nameng lahat.

Pero amidst the laughters and togetherness, may mga taong naging pansamantalang pain reliever ang gabing 'yon. Parang for a few hours, nakapag-take sila ng anti-depressant pill at hinde namalayan na...malungkot pala ako.

Pero ok lang, kung ako din naman 'yon, I'd rather laugh my lungs out than exhaust myself crying and taking all the blame.

There is only one reason to be sad while there are so many reasons to be happy. Baket ko sasayangin ang mga 'yon, baka dumating ang araw, mawalan na ako ng rason para tumawa, sayang ang mga pagkakataon.

Sabi nga ni Teng, "Mahirap ang nagtatago ka pa ng lungkot sa dibdib mo, mabigat 'yon, baket mo papahirapan ang sarili mo."

100% Korek!

This could be one of our best days! Let's drink to that!

BEST DAYS (Juice)

Am I happy - maybe not
But I never wanna lose what I got
I wouldn't trade it for anything dear to my heart, oh no
You take the good times with the bad
How else would you know happy from sad
Sooner or later
Youre gonna have to finally look back
And you'll look back and see
What happened in between
And you'll appreciate
Each and every single day
*The pop of the cork
And the cling of the glasses
We toast to the future
And we drink to the past
It might not be easy
But nevertheless
These are the best days (of our lives)
Sometimes the weather can be rain
But one day it will be sunny again
Without the clouds of life
It's just another sunny day

How does it feel?

Hmmm...I know it's not the right time to go senti...lalo na 9 days na lang, Christmas na.

Don't wanna feel down on this cold holiday season, while carolers are everywhere singing yuletide carols and everyone's preparing for Misa de Gallo. Parang ayoko atang ma-OP.

Pero hinde mo mapipigilan ang sitwasyong dumadating sa buhay mo.

A friend confided his problem to me and with what he had told me...I felt really bad.

His girlfriend broke up with him.

Uhhmm...ok...ano bang pakealam ko diba?

Simple lang...sa'ken siya nagkukuwento.

I'm the listener now. Dati kase, siya ang nakikinig sa mga kuwento ko. So I think I owe him a lot for all those advices he'd given me when I needed it most. It's my time to lend an ear.

So 'yon nga, nagulat ako when he said his girlfriend broke up with him. Few months ago kase they had this vacation in Boracay where he intended to propose, unfortunately hinde natuloy dahil hinde siya nakabili ng engagement ring. (wow! hahaha...kinapos eh! :P) But nevertheless, the time they spent there together was as clear as the crystal he's about to give her, a promising love of a lifetime.

He thought nothing could go wrong. And I also did.

But there are things that'll just surprise you and strike you when you least expect it...my friend didn't realize her girl was already drifting away.

Few months after their vacation, he got really busy with his exhibits. Nawalan na sila ng communication and they rarely see each other. He became very complacent, he thought she was just there doing her thing and he was there doing his. She demanded for his time, she did things just to be with him, but he remained insensitive.

Akala niya, ok pa ang lahat. E kaso hinde na pala.

Unti-unti, nawawala na pala ang babaeng mahal niya, hinde niya namalayan, hinde niya napansin.

He didn't realize, the love he was holding on was already gone. Her girl has already lost her grip. And now, she's not the same person who promised to share that lifetime of love with him...

...hinde na siya sigurado, parang hinde na niya gusto.

Then comes the most painful words a partner could ever hear, words as painful as afflicted wounds, "AYOKO NA, BREAK NA TAYO."

Parang nagunaw ang mundo, parang kung may UNDO sa buhay, ibabalik niya lahat sa unang step, sa NEW.

Haayy...sabi nga nila, huli na ang lahat, ngayon ka pa lang nagising. Pero there's nothing wrong in doing everything just to WIN YOUR LOVE BACK.

Kaya si lalake, todo-effort! Kung may grade para sa kanya, A+ ang ibibigay ko.

It's so sad to hear stories like that, I've been there...a lot of times!

But I don't know how it feels to be dumped on Christmas season. (ang alam ko lang, ang ma-dump ng paulit-ulit. Ako na yata ang pinakamatibay na babaeng nakaranas ng ganon.)

Parang ang lungkot, parang mapapakanta at mapapaiyak talaga ako sa kantang PASKO NA SINTA KOOOOO...haaayy!

Saklap pag iniiwan ka ng taong mahal mo. Siguro hinde pa nila nararamdaman maiwan ng taong mahal nila, at kung hinde pa, masuwerte sila...hinde nila pasan ang mundo!

------------('*')-------------

Napaisip tuloy ako...(sabi ko na nga ba ayoko ng ganitong topic eehh...)

Baket ganon?

Nagkulang ba ako sa time? O sumobra?

Naging demanding ba ako? O nagkulang siya?

Naging lenient ba siya? O naging mahigpit ako?

Naging mabait ba ako? O sobrang sama ko lang talaga?

Either way...isa lang ang kinababagsakan.

Para akong nasa isang larong habulan, monkey-monkey-anabel, langit-lupa, touch-taya...

...lagi akong balagoong...lagi akong taya...lagi ako ang humahabol.

Laging ako ang gumagawa ng paraan para maabot ko siya.

Pero malayo na siya, hinde ko na maabutan.

Tapos na ang laro.

At sa larong 'to, isa lang ang talo,

ang balagoong...ang laging naiiwan.

the BARday 2009!

Huwaaaaw! Natapos na pala ang birthday ko ng ganon-ganon lang! Hahahaha!

Birthday nga naman, parang isang ordinaryong araw lang naman kung tutuusin...nagiging iba lang kase...

special day mo...

gagastos ka para sa handa...

mag-iimbita ka para may kumain ng mga handa na 'yon...

iinom kayo at magtatawanan ng malakas, wala kang pakealam sa kapitbahay kase birthday mo e...

at ito lang ang natatanging araw kung kelan isang guhit na naman ang nadagdag sa edad mo, at siguro sa mga linya mo sa mukha.

Kahapon, 'yon ang natatanging araw ko,

isang guhit sa edad at sa mukha, check!

28 na ako! Shet! At hinde pa rin ako nag-aasawa! Normal pa ba 'yon? I hope so. :)

Gumastos ako para sa handa, check!

Simple lang ang handa ko, puro gulay na pinaghiwa-hiwa, like carrots, cucumber at celery. May tostitos chips and marsh mallows. Gumawa ako ng sarili kong dips, like salsa, adobo cream and garlic mayo. I also cooked pasta, bbq and roasted chicken. Solb! Sarap!

Nag-imbita ako ng mga kakain ng handa ko, check!

Yong iba kong ininvite, wala e, di pumunta. Buti na lang may ibang mahilig mag-commute for the sake of fun and inuman. At meron din talagang mga kaibigan na laging present sa b-day ko. Salamat sa kanila, naubos ang pinagpaguran kong handa. :)

Uminom kami at nagtawanan ng malakas, keber sa mga kapitbahay, check!

Masaya talaga tumawa kapag medyo nasasapian ka na ng ispirito ng alak e, parang kahit hinde mo naintindihan ang kasama mo, basta tumawa siya, tawa ka na rin, para masaya, diba! Sabay patugtog pa ng malakas na party music, yeahhh! That's fun! Oo, kahit tulog na ang buong neighborhood, walang pakealamanan! May mga birthdays din kayo!!! Do'n na lang kayo bumawi!

Kaya kahapon, KAMPAIIIIII! tayo para sa kaarawan ko.

Ngayon, back to reality. Tapos na ang special day ko. Tapos na rin ang mga greetings na ipo-post sa facebook. Ubos na ang mga handa kagabi, wala nang natira, cake na lang. Araw na para i-upload ang mga pictures ng pinagwalaan kagabi at i-tag ang mga taong involved sa pictures na 'yon.

Haayyy...isang birthday na naman ang dumaan, isang taon na naman ang paghahandaan.

Salamat sa mga kaibigang dumating, nag-text, at tumawag para i-greet ako, at sa tinawagan ko pa para marinig ko'ng i-greet niya 'ko, salamat.

Higit sa lahat...salamat kay Bro!

Sa isa pang taon na ibinigay sa'ken. Kahit, kulang-kulang 20 years na siguro akong pasaway sa Kanya, hinde siya nagsasawang bigyan ako ng isa pang taon.

Salamat po.

Cheers to another year for me!

For the 28th time...birthday ko na naman!

Parang kelan lang, dumaan ang kauna-unahan kong kaarawan na wala naman akong kaalam-alam kung ano bang ibig sabihin ng salitang BIRTHDAY. Walang cake, walang balloons, walang pansit.

Isa lang ang importante no'n, ako.

Ilang taon ang dumaan, nagkaroon na ng cakes, balloons, pansit, spaghetti, hotdog na may marshmallows at iba pang mga handa. Importante na rin ang mga bisita...at regalo syempre!

Tuwing birthday ko din, nangyayari ang makabuluhang pagbabago sa buhay ko bilang isang tao.

Nung mga unang birthdays ko, hinde ko pa nararamdaman na tumatanda na'ko.Pero habang dumadagdag ang edad ko, pa-level up ng pa-level up din ang mga regalong nakukuha ko. From fun toys hanggang sa mas nagiging boring nang regalo.
(wala ng dolls, jackstone, puzzles, snakes 'n ladders, mga de-bateryang laruan, at lutu-lutuan...napalitan na ng mga books na pampatalino, gamit sa school, towels o kaya stuffed toy na pang-display. grrrrr :S)

Pero nung teenager na'ko, naging masaya ulet ang birthdays. May mga regalo ulet na nakaka-excite.

Mga pang-dalaginding na syempre!

Mga malalanding damit, brassieres at panties na may lace or may takong nang sandals. Meron na rin akong lip gloss at pabangong pandalaga. Exciting pa ang pagiging teen, parang hinihintay ko pa ang susunod kong birthday para makaakyat na ng sixteen, seventeen, lalo na ang eighteeen.

May lisensya na rin ako para makaramdam ng crush at LOVE.

When it was time to say goodbye to teenager years including my petty and super girlie stuffs, another stage is about to unfold a deeper meaning of this so-called life.

My life as an adult.

Panahon na kasama ng bawat birthday, eh ang pagdedesisyon sa maraming bagay. Bawat taon na nadadagdag saken, nadadagdagan din ang mga responsibilidad ko sa buhay. Kung noon, mga laruan, kakiyan at mga kababawan lang ang iniisip ko sa pagsapit ng natatanging araw na 'yon, ngayon hinde na. Marami na akong nalalaman, nare-realize, pinagdadaanan at pina-prioritize.

Ngayon may mga bagay na mas importante pa sa mga handa at regalo, mas malaki at mas malalim...

...ako, ang karera, ang pamilya, ang lovelife, health at ang hinaharap.

Ako, dahil iniisip ko, "Tumatanda na naman ako. Ilang taon na lang, makikitaan na'ko ng mga guhit guhit sa balat, yayks! At ilang taon na lang, mawawala na'ko sa kalendaryo, makakapag-asawa pa kaya ako??? Tsk!"

Ang career ko, madalas natatanong ko sa sarili ko, "Sa edad ko'ng 'to, ano na ba ang narating ko? Pucha, parang ang tagal ko nang nangangapa sa malawak na industriya ng pagtatrabaho, asan na ba 'kong level?"

Ang pamilya dahil, "Isang taon na naman ang dumaan na magkakasama kami, at andito pa rin ako, bread-winner para sa kanila. Paano kung mawala ako?"

Ang love life ko, pero hanggang ngayon nagtatanong pa rin ako, "Baket?"

Ang health, "Magkakaroon din ako ng lakas ng loob na harapin ka."

Ang future ko dahil, "Another year's ahead of me...ano kayang mangyayari? Sana may magbago na sa buhay ko."

---------(*)----------

Ilang oras na lang, ika-28 na kaarawan ko na.

Ang bilis!

Dalawampu't walong taon na pala akong buhay sa mundo, dalawampu't walong taon na rin akong tao.

Marami na'ng nangyari, marami na'ng dumaang birthdays.

Itong taon siguro ang pinakamalungkot kong birthday.

Kumbaket??? Wag na.

Ayoko nang hayaang ma-overwhelm ako ng kalungkutang 'yon. Kahit na habang sinusulat ko'to, nangingilid ang luha ko sa mata.

Di bale...ang lungkot naman, puwedeng i-suppress eh, pero ang birthday, hinde.

Marami pa rin naman reasons para maging masaya sa birthday ko.

27 years to be thankful for and another year to live for.

Ang birthday isang beses lang sa isang taon...ngayon, may pagkakataon pa akong mag-celebrate.

Habang magagawa ko pa 'yon, magiging masaya ako.

HAPPY BIRTHDAY TO ME.

ERAP for PANG-GULO ng PILIPINAS

Last night, besides Paranormal Activity, I was able to watch HARAPAN 2010-a presidential forum in ABS-CBN.

Sa totoo lang, wala akong kahilig-hilig manood ng mga ganito, kase para lang akong nanonood ng teleserye sa primetime bida, iba-ibang karakter, pero wala naman lahat katotohanan ang mga 'yon, ang lahat ay pawang mga kathang-isip lang.

Parang ganon ang mga tumatakbo sa posisyon, madaming sinasabi...madaming gustong pairalin at ipatupad...pero sa totoo, kathang -isip na script lang pala ang mga 'yon.

Pero kagabi, natuwa ako sa pinanood ko.

Natuwa ako kay Gilbert Teodoro. Parang sa kanilang lahat, siya ang mas tingen kong talagang alam ang sinasabi. Sobrang talino. Humanga ako sa sinagot niya regarding the Maguindanao massacre, maraming kandidato doon ang nagsabing "dismantle private armies".

Magaling siya magsalita, confident, parang walang tanong na hinde kayang sagutin, very focused, nakakapag-isip ng tamang solusyon ayon sa ibinabatong tanong. Mga katangiang dapat taglayin ng isang taong gustong maging lider.

Isang kandidato naman eh si Mr. Perez, sa totoo lang, hinde ako na-impress sa kanya. Parang hinde niya alam ang sinasabi niya. Natatawa nga kami sa kanya, kapag siya na ang nagsasalita, may time ang ibang kandidato na mag-break at mag-isip ng kanilang speech---commercial baga.

Isa pa ang kandidatong may nasal problem...di ko matandaan ang pangalan niya, basta ang natandaan ko lang sa sinabi niya, negative ang account siya sa bangko, ibig sabihin wala siyang pera. Pero nagrerenta siya ng bahay na nagkakahalaga ng 2 milyong piso, 50,000 monthly fee. Ayos ka pre!

Syempre andon si Gordon, Bro. Eddie at si Noynoy. Absent si Villar, siguro nagka-butterflies in his stomach. Magaling din si Noynoy, pero parang hinde pa rin ako kumbinsido sa mga sinasabi niya lalo kung maghaharap sila ni Teodoro, hinde na pupuwede ang kodigo ni Noynoy.

At sino ang hinde makakapansin kay ERAP. Ang kandidatong parang lumaklak muna ng isang boteng Emperador bago umakyat ng stage ng UST.

Jusko po!!!

Kapag si ERAP ang nagsasalita, para akong nanonood ng comedy stunt, akala ko nga siya si Willie Nepomuceno e. Gusto pa atang awayin si Ted Failon dahil hinde niya natapos ang kanyang 40 seconds na trash talk against GMA, na wala namang karela-relasyon sa tanong. Crap!

May isang tanong in ENGLISH:

"What vice or luxury you have, do you think you can't live without?"

May isang minuto para sumagot, si ERAP, 30 segundo ang sinayang dahil hinde niya naintindihan ang tanong...

"Wha--whaat?? Ahh, la-life? What life? Vice? Ano daw???"

(buti hinde niya sinabi na ang Vice niya eh si Binay!)

Salamat kay Teodoro at Ted Failon, nai-translate naman sa Tagalog.

Pero ang kalokohan at nakakaurat na sagot ni ERAP sa tanong...

"Ang pinakamatindi ko pong luho o bisyo na hinde maiaalis ay ang...paglilingkod sa mahihirap. Dahil si ERAP ay para sa mahihirap. Kaya 'yon ang aking bisyo."

Hayyy, porjosporsanto! Anooooo?!?!!? ULOL!

Pero! Me isa pang joke si ERAP!

Tungkol naman ang question sa political dynasty.

"If you become president, what will you do to stop political dynasty?"

Si ERAP na...60 seconds to answer.

"Para saken, mali talaga ang mag-appoint ng mga kamag-anak, ng mga kumpare sa posisyon. Di tama 'yon! Pero 'yong magustuhan ng mga kapamilya mo na maglingkod sa bayan, baket ko 'yon pipigilan. Baket ko ipagdadamot sa taong bayan ang pagpili ng tingin nilang karapat-dapat sa puwesto kahit pa asawa ko o anak ko 'yan."
(hmmm...ok, jinggoy and loi...)

"Tulad kunwari ako, kung ako ay mayor, at ang anak ko ay gustong maging konsehal, pareho namen gustong maglingkod sa bayan, baket hinde!"

"Tulad ni FATHER (pari), kung ang anak niya, gustong maging pari din, baket hinde di'ba. Yon lang po.(nagtawanan ang mga tao, pati kami...)"

Biglang sabat ni Ted Failon:

"Uhmm, Sir, puwede po sigurong sumunod sa yapak ng mayor ang kanyang anak, pero ang maging pari ang anak ng pari, hinde po puwede, dahil hinde po puwedeng magka-anak ang pari." (hahahahhahha! gets mo?)

WTF!!! Hahahahahaaaa!!!

Erap is such a joke! :)


For related story:
Harapan 2010

Paranormal shit!

Kahapon ko lang napanood ang Paranormal Activity.

I have been looking forward to seeing it for months! I've seen the trailers, and I thought it was something really, really scary! Daming nagsabi, nakakatakot daw, sa umpisa pa lang, may goosebumps na. Sabi ni Grace, matatakot daw akong magkumot sa gabi pag napanood ko'to. Kaya naman sobrang na-excite talaga ako na manood, parang iniisip ko pa lang, natatakot na'ko.

Hmm...so we watched it at Glorietta 4. The earlier part was really slow, puro salita and camera movements here and there.

God! NAKAKAHILOOO!

Haayy...hinde pa rin ako natatakot. I mean nakakatakot, in a very freaking and extreme way! Like, mabubugbog ko yong braso ng katabi ko at mabibingi siya sa tili ko. Perooo...na--aaahhhh...uhmmm...a--aaa-aaaa--...uhhmm...wala talaga e, hinde ako makatili. Wala pa ring nakakatakot, wala.

Isip-isip ko, baka mamaya pa.

Amidst my disappointment, the only thing that's significant that moment was my stomach...parang may nagrarambulan na sa tiyan ko. May nagsa-sommersault na bituka at nagka-cart wheel na pancreas...bumabali-baliktad na ang sikmura ko!

NASUSUKA NA'KO! AMPOTA!

Haaayyy...pero sigeee! Tapusin naten, sayang ang bayad. Pag naglalakad sila at naglilikot na parang harot ang camera, pumipikit na lang ako, boses na lang ang mahalaga.

Kapag gabi na at naka-steady na ang cam sa may pinto para i-video ang anumang supernatural na mangyayari...nagtatakip na'ko ng bibig, excited na'kong sumigaw e!

Pero...ang tipid talaga ng takot ko...parang mas nahihintatakutan pa'ko sa ipis sa bahay kesa sa invisible foot steps or foot steps na naapakan ang powder at super amplified rumbling noise from nowhere.

Pero in fairness, I liked the time-stamped videos, the little-to-louder noises as every night passed by and the subtle creepy things that happened until the demon get to grab Katie's foot...it built the suspense. Yeah...nakaka-suspense, nakaka-thrill and nakaka-excite matakot when the real thing comes out.

But unfortunately for me...wala pa ring nakaka-WAAAAAAAAHHHH!!!

Then comes the last part...gosh, para itong scary trick sa youtube at emailed videos...mga tipong video na sasabihin sa'yong titigan mo ang screen tapos biglang may lalabas na mukhang nakakatakot. HAAAAAA!!!! Ikaw naman, natakot nga.

Ganon ang ending. Tsk, tsk, tsk. Napa- "Ay, 'yon na 'yon?" na lang ako.

Summing it up, I think the movie was super-duper over hyped.

RATING: 2 1/2 stars out of 5

SCARY??? Uhmmm...mas natakot pa'ko sa SUKOB. Promise!

Sa wakas...

Uhmm okei..so what do we have here?

A logo...

couple of foodshots...

few studies...

hmmm...

It's been, uhm, I don't know, 1 1/2? 2? 2 1/2? months since we started our mini-kaYnan in Makati. I decided to call it "KA-Y-NAN", for uhhhhmmm...wala lang, naisip ko lang 'yon. Ok, ok, I know it's not that kind of HUWAAAAWW! name, something you're unlikely to remember after seeing its signboard on the street...yeahh...parang walang dating in short. Not like, "Cooking ng Ina mo" in QC, "Mang Donald's", "The Fried of Marikina", "Yollybee" or "Eat my Balls"(hahahaha, fishball cart in UST). However, I tried coming up with some silly and funny names, pero mahirap pag may ka-partner kang nanay eh...pa-conservative and safe, so no choice. :)

Besides, I dreamt of someday, branching out in malls or along with big establishments (hahaha, tikas! as if!!!! dream lang naman e), so we made it really simple yet straight to the point. Well anyway...walang pakelamanan ng pangalan ng store, hahahaha!

So ayon...what's my point here? Nawala na'ko...

Ah! E kase, sa tinagal-tagal ng pagkatengga ng kainan namen na 'yon, e wala pa rin kaming menu board at logo. Nanggagalaiti na nga ang nanay ko sa kaka-remind saken sa araw-araw na ginawa ng Diyos, "Asan na ba 'yong menu board, Chaiiiiii!!!"

EH KASE NGA NUKNUKAN AKO NG TAMAD NGAYON!

Hmp! Pero hinde na ngayon...kase finally, I was able to whip my ass and do the most-awaited logo and board! Para matuwa na ang nanay kong excited at para mapalitan na ang cartolina at coffee shop-inspired menu of the day board. :) Nah, I guess I'll keep the black board though, I think that's cool! :D

Hmmm...okeeiiii...

...so I got few food shots for my board...

...got some ideas and help (revisions and kuller, hello!) from a "friend", which really, really helped a lot. Thanx. :)

Then picked the final logo from 2 studies (hahaha, kung di ba naman ako tamad, naturingang artist, 2 studies lang ang ginawa :P)...

Tadaaaaa! Finiiiiiish! Pass your papeeerrrrssss!

Haaaayy, sa wakas.

Sa hinahaba-haba man daw ng prusisyon...malamang paltos ang abot ng mga nakatakong. (uhmm...hehehe...corny? so what!)

After all the wait, finally, next week, I'll have my menu mounted on cintra board. (sosyal huh!, kahit puro 50 pesos lang ang price, hmmm...dapat mabawi! :D )

So here's my logo and some of my food shots (feeling food stylist!).

Question: Why "Y" ??? A: Kase maarte ako...baket ba! Question ulet: Sino si NAN? A: Wala!!! hmp! Heloooww ka-Y(i)-nan! helooww!!!

How 'bout some tapsilog?

Cholesterooolll?

Di naman kami Bikolano, pero masarap talaga ang Bicol Express namen. :)

Ofcourse, Sissssiiiiiigggg!!!

My favorite, Porksilog. :)

And for your orders...please see menu board for reference. :P

There you have it...sarraaappp! Food trip! :)

KaYnan na! :D